Wrażenia z teatru

Hej! Pamiętacie jak postanowiłam zamieszczać na blogu opisy różnych książek o tematyce teatralnej? Niestety moje zasoby się wyczerpały ( 2 książki nawiązujące do tego tematu, nie będąc równocześnie encyklopediami, to naprawdę imponująca lista), a że Wy nie chcecie mi pomóc, to postanowiłam zamieszczać tutaj wiersze właśnie o teatrze. Postaram się również dokonać ich krótkiej analizy i interpretacji. No dobrze, przejdźmy do rzeczy...

Wisława Szymborka 

"Wrażenia z teatru"

Najważniejszy w tragedii jest dla mnie akt szósty:
zmartwychwstanie z pobojowisk sceny,
poprawianie peruk, szatek,
wyrywanie noża z piersi,
zdejmowanie pętli z szyi,
ustawianie się w rzędzie pomiędzy żywymi
twarzą do publiczności.

Ukłony pojedyncze i zbiorowe:
biała dłoń na ranie serca,
dyganie samobójczyni,
kiwanie ściętej głowy.

Ukłony parzyste:
wściekłość podaje ramię łagodności,
ofiara patrzy błogo w oczy kata,
buntownik bez urazy stąpa przy boku tyrana.

Deptanie wieczności noskiem złotego trzewiczka.
Rozpędzanie morałów rondem kapelusza.
Niepoprawna gotowość rozpoczęcia od jutra na nowo.

Wejście gęsiego zmarłych dużo wcześniej,
bo w akcie trzecim, czwartym, oraz pomiędzy aktami.
Cudowny powrót zaginionych bez wieści.

Myśl, że za kulisami czekali cierpliwie,
nie zdejmując kostiumu,
nie zmywając szminki,
wzrusza mnie bardziej niż tyrady tragedii.

Ale naprawdę podniosłe jest opadanie kurtyny
i to, co widać jeszcze w niskiej szparze:
tu oto jedna ręka po kwiat śpiesznie sięga,
tam druga chwyta upuszczony miecz.
Dopiero wtedy trzecia, niewidzialna,
spełnia swoją powinność:
ściska mnie za gardło.

Podmiotem lirycznym, a tym samym nadawcą, jest sama autorka wiersza. Odbiorcami jesteśmy my, czyli czytelnicy utworu. Poetka chce podzielić się z nami wrażeniami z teatru, poinformować, że dla niej najciekawsze nie jest samo przedstawienie, ale powrót postaci do rzeczywistości, moment, w którym stają się oni z powrotem tylko ludźmi odgrywającymi dane role, jedynie aktorami. Żadne z nich nie żywi urazy do swojego zabójcy, wroga, zdrajcy, jakby zapomnieli o tym, co stało się na scenie.

Podmiot liryczny zastanawia co dzieje się za kulisami, które są, podobie jak kurtyna, magiczną granicą  między fikcją a rzeczywistością. Intryguje go to, na co tak naprawdę wiele ludzi nie zwraca uwagi: podnisłość opadania kurtyny, powrotu i widzów, i aktorów do świata realnego, zapominanie o tym, co wydarzyło się w trakcie spektaklu.

Dziękuję za uwagę ;)